Ik werk sinds 2008 als reumatoloog, aanvankelijk in zowel het UMC Utrecht als in de sint Maartenskliniek in Woerden. In Woerden delen we de polikliniek met de orthopeden en werken we nauw samen. We kijken en denken met elkaar mee en daar profiteren onze patiënten van. Mijn vak blijft boeiend, omdat er zo veel ontwikkeling in is. Ik vind mijn patiënten leuk en ik probeer altijd iets bij te dragen aan een betere kwaliteit van hun leven.
Ik werd opgeleid in de tijd dat de biologicals net hun intrede hadden gedaan in de reumatologie praktijk en we reumapatiënten steeds beter met medicijnen kunnen behandelen met remissie als doel. Dat lukt voor een groot deel van de mensen met een vorm inflammatoire artritis. Ik vind het belangrijk om aan alle mensen die ik op mijn spreekuur zie goede zorg of een perspectief te bieden, ook als dat niet lukt met medicijnen. Voor mensen met artrose of fibromyalgie hebben we geen medicijnen die een grote impact hebben op hun aandoening. Zij zijn gebaat bij goede informatie en adviezen op maat of een verwijzing naar de juiste paramedicus of collega specialist die ze verder kan helpen. Ondanks onze betere medicijnen, krijgt een deel van onze patiënten toch schade of kan slecht functioneren. Ik vind het dus belangrijk om te weten wat anderen voor mijn patiënten kunnen betekenen als mijn reumatologische kennis en kunde niet toereikend is. Toen ik begon als reumatoloog had ik daar nog weinig kennis van. Door de NERASS congressen is mijn horizon enorm verbreed. Sinds 2008 bezoek ik de NERASS congressen en sinds 2009 ben ik bestuurslid. Ik heb sindsdien geen congres overgeslagen. Ik luister gefascineerd naar chirurgen die laten zien hoe ze van een niet functionerend of verwoest gewricht iets functioneels kunnen knutselen. En naar de revalidatiearts die in een multidisciplinair team het functioneren van reumapatiënten naar een hoger plan helpt of slim begeleid voor en na een operatie. Of naar andere collega’s met expertise over zaken die buiten het reumatologische domein vallen, maar wel relevant zijn voor mijn patiënten. Na elk congres is kom ik blij en geïnspireerd thuis en heb ik weer veel geleerd. Ik neem die kennis mee in de spreekkamer. Doordat we elkaar ontmoeten en leren van elkaar, kan ik mijn collega’s makkelijker vinden om mee te denken of om door te verwijzen en kunnen zij mijn patiënten weer verder helpen.
